Je weet vast wel wat ik bedoel. Zo van die dagen dat je je afvraagt waaraan je het verdiend hebt om de hoofdrol te spelen in « the best of Murphy’s law ». En natuurlijk niet op zo maar een dag. Nee, net op die dag dat je alleen thuis bent met je drie koters !
Als je dit nu aan het lezen bent met de hoop op wat advies en goede tips hoe je zo van die dagen kan aanpakken, sta mij toe je meteen teleur te stellen. Jij alleen tegen een gans bataljon van Murphy, een verloren gevecht. Jezelf ingraven, goed vasthouden en wachten tot de storm voorbij is.
Ik had de alarmklokken eigenlijk al lang op voorhand moeten horen. We noteren vrijdag, na een hectische (moordende) week op het werk, zowel voor Angela als mijzelf. Zo van dat soort weken waar je agenda opgevuld wordt door god-weet-wie en je je eigen werk dan maar na de uren moet doen. Deze morgen was ik dan ook al steendood de minuut dat ik wakker werd (dat kan natuurlijk ook iets te maken hebben met de uitgelopen info avond op school de avond voordien). Bovendien hadden beide van onze werkgevers er niet beter op gevonden op dezelfde dag een personeelsfeest te organiseren. Goed geraden, vandaag!
Bij mij is dat een namiddag barbecue evenement, bij Angela een namiddag spel plus avondfeest, dus de kinderen zijn voor mij. 16u30 is mijn vertrek-deadline (met iets meer dan een uurtje rijden naar de school). Verdorie, ‘t is al 16u30 wanneer ik mezelf eraan herinner dat ik fotograaf van dienst ben en er ABSOLUUT een groepsfoto moest genomen worden. Hup hup, allemaal op een hoopje en het is 16u55 als ik in de auto stap. Zo rond 17u15 bel ik Angela om te zeggen dat ik niet op tijd op school geraak. Tegen 17u20 voel ik me al behoorlijk schuldig dat ik Angela bij haar feestje weghaal, want zij heeft al het grootste deel van de week de kinderen op haar genomen. Ze verdiend wel een avondje uit. 17u25, extra duwtje op de gaspedaal en ik bel Angela opnieuw om te zeggen dat ik er wel op één of andere manier geraak.
17u57, ik vlieg de school binnen. Victoria en Lukas waren de laatsten, maar een vriendinnetje van hen ging net buiten toen ik binnen stoof, dus ze waren niet lang alleen geweest. “Maar papa, jij en mama komen altijd zo laaaat” krijg ik als welkom. Dankje Victoria om het er nog eens goed in te wrijven. Het is een zotte week geweest met weinig tijd voor de kinderen. Ik ben daar al niet gelukkig mee en van Victoria hoef ik klaarblijkelijk geen troost te verwachten. Maar ze heeft natuurlijk gelijk, dus hou ik mezelf voor om bij het thuiskomen mijn agenda voor volgende week te bekijken en een “kom super vroeg thuis” dagje in te plannen.
Nu nog nr. 3 op de crèche ophalen. Een beetje later kom ik thuis met drie uitgehongerde en schreeuwende kids. OK, tijd om efficiënt te zijn. Oven aanzetten. Een pizza van de vriezer naar de oven transporteren. Flesje voor baby Elena klaarmaken. Nog proberen om die fles te grijpen voor ze de grond raakt … verdorie toch, net een volle fles warm water over mijn broek gesmeten. Onhandigheid, net wat je nodig hebt op het moment dat je 11-maanden jonge baby haar longen aan het uitschreeuwen is op zo’n 3 centimeter van je linkeroor.
Ik weet niet meer welke magie ik bovengehaald heb, maar enkele minuten en een nieuwe fles later waren we rustig aan het drinken in de zetel. Met beide handen bezet, dat is natuurlijk het moment dat Victoria mijn hulp nodig heeft op het toilet en dat Lukas EIST dat ik zijn schoenen kom uitdoen. Nu direct en geen discussie mogelijk. Afwisselend roepend naar Victoria om te wachten en naar Lukas om te kalmeren, prijs ik mezelf gelukkig dat nr. 3 stil ligt maar haar fles in haar mond. Nog wat magie later (sorry, ook hier compleet geheugenverlies) zit ik onderuitgezakt in de zetel. Ik kijk toe hoe mijn 3 koters spelen en hoop dat ze niet merken dat mijn batterijen bijna leeg zijn.
Zowat 2 uur nadat ik ze opgepikt heb op school, liggen ze alle 3 in bed en is het stil in huis. Wat zijn die kinderen toch zo schattig als ze slapen …
Soms vragen ze mij hoe ik het voor mekaar krijg met 3 kinderen, een voltijdse job en een blog als hobby. Al met al denk ik dat Angela en ikzelf het nog zo slecht niet doen, maar zo soms heb ik van die dagen dat ik helemaal niets voor mekaar krijg, mezelf ingraaf en wacht tot de storm voorbij is.
