Begin deze week moest Victoria voor een dagopname naar het ziekenhuis om de neuspoliepen operatief te verwijderen. Een veelvoorkomende operatie bedoeld om de luchtwegen terug vrij te maken zodat het kind minder snurkt (en dus beter slaapt) en minder snel verkouden wordt.
Dit was de eerste maal dat één van onze kinderen geöpereerd werd, dus waren wij (bezorgde ouders) alletwee van de partij. Bleek dat wij dan ook nog veel meer gestresseerd waren dan Victoria zelf. Voor haar was het eerder een leuk avontuur en het was allemaal super interessant.
Hieronder een kort verslagje van de dag:
9u30 – Met een lege maag (voor Victoria toch, want zij moest nuchter zijn) melden we ons aan in het ziekenhuis en krijgt Victoria het typische hemdje aan. Ziet ze er niet stralend uit?
10u30 – We kijken samen naar tekenfilms terwijl we wachten voor de operatie. Thuis hebben we geen TV en nu mocht Victoria naar hartelust zappen tussen de verschillende tekenfilms. Ze was in de zevende hemel …
11u00 Ze komen ons halen voor de operatie. Na een kort gesprekje met de vriendelijke dokter, neemt een verpleegster Victoria op de arm. Ze wuift nog een laatste keer naar ons en dan is ze weg. Maar nog voor we goed en wel onze koffie ophadden in de wachtkamer werden we terug binnen geroepen. De operatie was gedaan. Het had al met al waarschijnlijk nog geen 10 minuten geduurd.
11u30 – Nu komt het moeilijke moment. Victoria wordt min of meer wakker van de verdoving (de operatie was onder algemene verdoving). Ze is verward en heeft pijn en ondanks onze pogingen kunnen we maar weinig doen. Iets later krijgt ze van de verpleegster een roze siroopje (pijnstiller) en dan valt ze in onze armen in slaap. Later zal Victoria zich hier niets van herinneren, maar voor ons was het toch even op de tanden bijten.
12u00 – Victoria is in een diepe slaap en we komen terug op de kamer. Wij profiteren ervan om een hap te eten en iets later komt de dokter ook nog eens langs voor een verslagje van de operatie. Alles is goed gegaan en hij stelt ons gerust dat Victoria straks weer helemaal ok zal zijn.
13u00 Victoria is ondertussen volledig wakker. Als we haar vragen naar de verdoving of de operatie, kijkt ze ons raar aan. “Operatie? Verdoving? Waar hebben jullie het over?” Ze lacht, voelt zich kiplekker en verorbert met veel plezier een ijsje (haar eerste maaltijd van de dag). Het enigste teken van de operatie is de naald die nog uit haar arm steekt.
14u00 Ze heeft gedronken, gegeten en een plas gedaan. 3 maal “tick in the box” dus we mogen naar huis. Als bezorgde ouders hadden we op voorhand een zakje snoep voor haar gekocht (Wij geven niet vaak snoep, dus dit was heel bijzonder voor haar). Het voelt uiteindelijk aan alsof wij meer afgezien hebben dan Victoria zelf, maar we geven haar toch maar het zakje snoep 🙂
(Het was trouwens een heus plezier om haar enkele nachten later geruisloos te horen slapen. Gedaan met het eindeloze snurken.)
Dankjewel aan dokter Peter Iwens voor de operatie en de goede zorgen voor- en nadien. En hip hip voor onze flinke meid!
