Het tweede onderwerp in onze serie ‘geduld en delen aanleren bij kinderen‘ gaat volledig over verhalen vertellen.
Het concept op zich is simpel. Je kent vast wel een aantal situaties waarbij je hoopt dat je kinderen geduldig en stil zullen zijn en drama-situaties vermijden. Het gebeurt vaak op publieke plaatsen, maar evenzeer thuis als je kinderen nog eventjes moeten wachten op het eten, als ze stil moeten zitten in bad om hun haar te wassen, …
Het komt er bij deze truc op neer dat je je kinderen in de ban houdt met een leuk verhaal. Al wat je nodig hebt is wat basis kennis over de huidige interesses van je kind(eren) – Prinsessen, dansen, dinosaurissen, auto’s, … – om dan daar je verhaal rond te bouwen. Hoe meer interactie je erin brengt, hoe beter het werkt. Victoria stelt ons soms verbaasd door er zo in op te gaan dat ze overneemt en het verhaal zelf verteld.
Tot zover het concept. Sta me toe er een recente ervaring bij te halen om aan te tonen hoe goed dit soms kan werken …
Niet zo lang geleden was Victoria een dagje in het ziekenhuis voor een routine operatie aan de poliepen. Voorafgaand moest ze een aantal testen ondergaan zoals een hoortest (zie foto) en ook een bloedafname.
Menig ouder wordt al behoorlijk nerveus alleen al van het gedacht van een bloedafname bij hun kind. In je gedachten zie je al de naald en dan je kind die door het dak gaat van pijn of schrik. De realiteit licht er vermoedelijk niet veraf, gezien de verpleegsters ons aanraadden om een uurtje voordien een lokale verdovende crème aan te brengen.
En zo waren mijn gedachten die dag bij mijn vrouw toen zij Victoria begeleidde naar het ziekenhuis. Toen ik ‘s avonds thuiskwam wilde ik natuurlijk meteen weten hoe het verlopen was. Haar relaas was ietsje anders dan wat ik verwacht had. Bij deze een gedeelte van haar ‘verslag’:
‘Eénmaal Victoria klaar lag op het bed, vroeg de verpleegster me om haar hoofd weg te draaien zodat ze de naald niet zou zien. Om haar af te leiden, begon ik haar te vertellen over onze komende vakantie.” (Victoria vroeg de laatste tijd vaak om te gaan zwemmen en ze was altijd al verzot op vliegtuigen, dus daar pikte mijn vrouw handig op in) ” En zo begon ik haar te vertellen dat we samen het vliegtuig zouden nemen naar een mooi hotel met veel zwembaden. Ik was enthousiast en zij ook. Ze begon me spontaan te vertellen wat ze allemaal zou doen op vakantie. In haar hoofd was de zon al aan het schijnen.”
“Toen alles achter de rug was, vertelde de verpleegster me dat ze verbaasd was dat Victoria zo stil is blijven liggen. “Ze vertouwd je volledig”, vertelde de verpleegster me. Ik geloof graag dat ze me vertrouwd, maar volgens mij was ze gewoon volledig in de ban van het vakantie-verhaal.”
Verbazend! Wat normaal een pijnlijke gebeurtenis had moeten zijn, is probleemloos verlopen. En het beste was nog de teleurgestelde reactie van Victoria: “Maar mama, ik heb niet gezien wat de verpleegster gedaan heeft!” terwijl de teleurstelling van haar gezicht droop. Ze was zo nieuwsgierig en ze had er niets van gezien … 🙂
Verhalen vertellen werkt voor ons tot nog toe heel goed. Telkens onze kinderen geduldig moeten zijn (in een wachtkamer, in de auto, bij de dokter, …) of als we willen dat ze iets doen wat ze niet graag doen (bloedafname, haar kammen, bord leeg eten, …) vertellen mijn vrouw of ikzelf een verhaal op een enthousiaste en boeiende wijze.
Of deze techniek echt geduld aanleert, weet ik niet, maar het helpt ons zeker door een aantal situatie die anders een stuk lastiger zouden zijn.
