Heb jij als kind dieren in nood naar huis gebracht die je op straat had gevonden?
Ik herinner me dat ik mijn moeder dat vaak heb aangedaan, want uiteindelijk was zij het die hen verzorgde… En nu is het dus mijn beurt 🙂 Enkele dagen geleden ontdekte ik tot mijn verrassing dat mijn dochter een vogeltje mee naar huis had gebracht dat ze op straat had gevonden.
Het was maar twee dagen voor Victoria zou vertrekken naar haar grootouders in Roemenie, wanneer ze dit kleine vogeltje vond dat nog niet degelijk kon vliegen. Samen met mijn moeder pikte ze het op van de grond, en bracht het naar huis.
Toen ik thuis kwam van ’t werk, werd ik verwelkomd door een enthousiaste en glunderende Victoria, die me meteen meenam van de voordeur naar de woonkamer, om me haar vogel te tonen. Dat was het moment van mijn “deja vu”. Volgens mijn moeder zou het zeer eenvoudig zijn om de vogel te verzorgen. We moesten het enkel voederen, en veilig houden voor ongeveer een week, en dan zou het kunnen vliegen en zelfstandig overleven.
In het aanzicht van het enthousiasme van onze dochter, stierven alle bezwaren een stille dood lang voor we ze konden verwoorden… Mijn echtgenoot is vrij strict dat er geen dieren in huis komen, en ik wist dat ik degene zou zijn die ervoor moest zorgen, maar toch… ouders gaan ver voor een lach op het gezicht van hun kind. Uiteindelijk kwamen we overeen dat de vogel buiten zou verblijven op onze binnenkoer.
De binnenkoer bleek een prima locatie om vogels te laten herstellen. Het is er groot genoeg zodat de vogel wat plaats had om te bewegen, en de hoge muren verhinderen dat katten erin kunnen komen en zich op een lekkere “vogelmaaltijd” tracteren.
En, hey, zelfs mijn man geeft toe dat de vogel ons enkele leuke momenten en ervaringen heeft gebracht.
Ten eerste kon Victoria maar geen genoeg krijgen van de vogel op haar arm. Ze streelde hem, voederde hem, en sprak eindeloos over vogels met mijn moeder. En als extra, leerde ze op een leuke manier één en ander over de natuur en de dieren.
Zelfs voor Lukas bleek dit uiteindelijk een leuke en leerrijke ervaring. Hij is de “mister energiek” van de familie, en schrikte het vogeltje dus af in het begin. Maar beetje bij beetje leerde hij rustig te zijn en na een paar dagen slaagde hij er zelfs in de vogel te strelen. Hij, en de vogel, wonnen zelfs zoveel vertrouwen dat hij de vogel kon voederen. De vogel opende zijn bek, en Lukas legde zachtjes het voedsel erin – je kan je zijn vreugde wel inbeelden!
Ik speelde “moeder vogel” en zorgde voor het voederen, en mijn man was aardig genoeg niet te zeuren over de tijdelijke vogelpoep in onze binnenkoer.
Uiteindelijk, zoals met alles wat groeit, spreidde onze kleine vogel zijn vleugels, en vloog weg. We hopen allen dat de vogel veilig en wel is, en wie weet, ons ooit nog eens bezoekt. Hoe dan ook, we zijn nu weer vogel-vrij, en daar ben ik wel blij om. Maar ik ben ook blij met de leuke ervaring die we onze kleintjes konden bezorgen.
Kan jij raden welke soort vogel we een week lang hebben verzorgd?
